Gatunek z rodziny jaskrowatych o potocznej nazwie pszonka, rosnący dziko w Europie wraz z rejonem arktycznym, w Azji Zachodniej, na Kaukazie, Syberii Zachodniej, a także w Afryce Północnej. W Polsce jest gatunkiem pospolitym na terenie całego kraju jako przedwiosenna roślina lasów liściastych, mieszanych oraz zarośli i łąk, lubi też brzegi potoków. W medycynie ludowej używana jako roślina lecznica, jednak jest też rośliną trującą, gdyż zawiera protoanemoninę i saponiny.
Łodyga rośliny jest pojedyncza lub rozgałęziona o długości do 30 cm, płoży się nie korzeniąc i podnosi się do wysokości 15 cm. Obok cienkich korzeni obecne są także bulwy korzeniowe o maczugowatym kształcie. Liście ma mięsiste, błyszczące i nagie są one całobrzegie lub karbowane na brzegu. Blaszka liściowa o średnicy 2–4 cm ma okrągłosercowaty kształt i osadzona jest na długim ogonku liściowym. Liście wyrastają na łodydze skrętolegle. Czasem w kątach dolnych liści wyrastają jajowate bulwki.
Kwiaty o średnicy 2–3 cm mają okwiat złożony z 3 wolnych, zielonożółtych działek kielicha o wymiarach 4-9 × 3-6 mm oraz 8–12 wolnych, żółtych płatków korony o wymiarach 10-15 × 3-7 mm. Osadzone są na krótkich szypułkach. Kwitnie od marca do maja, pręciki i słupki dojrzewają równocześnie. Kwiaty mają miodniki i są zapylane przez owady takie jak błonkówki i muchówki. Nasiona posiadają elajosom i roznoszone są przez mrówki, roślina jednak rzadko wytwarza owoce – większość kwiatów pozostaje bezpłodnych.
Źródło: Wikipedia
foto: I. Jóźwik