Posted by Zmieniające się wraz ze wzrostem wysokości warunki sprawiają, że buki i jodły ustępują, przekazując niepodzielnie panowanie w drzewostanie świerkowi. Tak w skrócie można by opisać drugie z leśnych pięter Babiej Góry, czyli regiel górny, który jest znacznie bardziej jednolity pod względem roślinności w porównaniu z reglem dolnym. Gatunkiem zdecydowanie dominującym w drzewostanie jest świerk (Picea abies), któremu towarzyszą jedynie jarzębiny (Sorbus aucuparia) i sporadycznie jawory (Acer pseudoplatanus).
Regiel górny pokrywa w ponad 90% zachodniokarpacka świerczyna górnoreglowa. Nie należy ona do zespołów szczególnie bogatych florystycznie. Pod okapem świerków spotkać można m.in. porzeczkę skalną (Ribes petraeum), wiciokrzew czarny (Lonicera nigra), różę alpejską (Rosa pendulina) i jarzębinę (Sorbus aucuparia) w warstwie krzewów, zaś w runie wietlicę alpejską (Athyrium distentifolium), borówkę czarną (Vaccinium myrtillus), podbiałek alpejski (Homogyne alpina), urdzik karpacki (Soldanella carpatica), malinę właściwą (Rubus idaeus), kosmatkę olbrzymią (Luzula sylvatica) i in. Często spotykane są tutaj trawy, zwłaszcza śmiałek darniowy (Deschampsia caespitosa) i trzcinnik owłosiony (Calamagrostis villosa). Dużą rolę w borze świerkowym odgrywają też mszaki, obficie porastające dno lasu. Wymienić tutaj można płonniki (Polytrichum), torfowce (Sphagnum), widłozęby (Dicranum) czy płaszczeńce (Plagiothecium). Pomimo ograniczonej liczby występujących na tej wysokości gatunków roślin nie sposób jest w przypadku boru świerkowego mówić o florystycznym ubóstwie, czego namacalnie mógł doświadczyć każdy, kto kiedykolwiek przedzierał się przez gęste łany wietlicy alpejskiej. Również w miejscach, gdzie z różnych przyczyn świerczyna wykształcić się nie może, nie brak jest roślinności. Wykształcają się tam ziołorośla z omiegiem górskim (Doronicum austriacum), miłosną górską (Adenostyles alliariae), ciemiężycą zieloną (Veratrum lobelianum) czy lepiężnikami (Petasites). W niektórych miejscach pojawiają się tez zwarte łany szczawiu alpejskiego (Rumex alpinus), zwane szczawinami.
W miarę wzrostu wysokości warunki zaczynają być coraz trudniejsze nawet dla świerka co sprawia, że drzewa stają się coraz niższe, gęściej ugałęzione. Oznacza to, jest coraz bliżej do górnej granicy lasu, czyli naturalnej górnej granicy zasięgu występowania drzew w górach, powyżej której spotkać można już tylko krzewy, rośliny zielne i porosty. W pobliżu tej granicy występuje specyficzne zbiorowisko leśne, a mianowicie zarośla jarzębiny. Co ciekawe, zostało one po raz pierwszy opisane właśnie z północnych stoków Babiej Góry. Zarośla te występują także wewnątrz regla górnego i w piętrze subalpejskim, na stromych stokach, w dnach żlebów oraz na połogich wywłaszczeniach stokowych.
Regiel górny zasługuje na Babiej Górze na uwagę z jeszcze jednego powodu – jest miejscem występowania okrzynu jeleniego (Laserpitium archangelica), rośliny o bardzo ograniczonym zasięgu w Polsce, która stanowi symbol Babiogórskiego Parku Narodowego.
Materiał udostępniony przez: Babiogórski Park Narodowy
Pierwsze przymrozki, fot. S. Kozina 
W świerczynie górnorelowej, fot. J. Omylak 
Poduchy mchów w dnie lasu, fot. J. Fujak