Roślina z rodziny ogórecznikowatych. Swoją nazwę zawdzięcza wystającym z korony pręcikom, przypominającym język żmii, oraz temu, że w przeszłości używany był przeciw ukąszeniom żmii. Występuje w Europie i Azji. W polskiej florze archeofit dość pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Roślina dwuletnia, ciepłolubna, bywa uprawiany jako roślina ozdobna. Dawniej używana była jako trutka na szczury a z nasion wytłaczano dawniej olej.
Roślina ma Łodygę wzniesioną i grubą, o wysokości 30-100 cm. Cała pokryta jest krótkimi włoskami, ponadto ciemnoczerwonymi brodawkami, na których wyrastają szorstkie i kłujące włoski. Liście są lancetowate, szorstko owłosione i o zaostrzonych końcach a kwiaty zebrane w kwiatostany typu skrętek wyrastające w kątach liści. Najpierw mają kolor purpurowy a później niebieski. Są o lejkowatym kształcie i długości 15-20 mm. 4 lancetowate i zaostrzone działki kielicha, zrosłe tylko nieco w samej nasadzie, rosną również po przekwitnięciu kwiatu. Płatki korony zrosłe w krótszą od kielicha rurkę, górą rozchylające się niesymetrycznymi wargami (korona prawie dwuwargowa).
Słupek z długą szyjką i rozdwojonym czerwonym znamieniem, 4 czerwone pręciki z pałeczkowatymi pylnikami oraz jeden niższy. Słupek i pręciki wystają z korony. Kwitnie od czerwca do października, kwiaty zapylane są przez błonkówki, jest to roślina miododajna. Występuje na suchych wzgórzach, w miejscach kamienistych. Roślina jest trująca, zawiera trujące alkaloidy i nie jest zjadana przez zwierzęta. Owoce to rozłupnia rozpadająca się na cztery ciemnobrunatne rozłupki. Mają one ząbkowane kanty, a ich powierzchnia jest pokryta brodawkami. Korzeń jest zgrubiały, wrzecionowatego lub burakowatego kształtu, o ciemnobrunatnym kolorze.
Źródło: Wikipedia
foto: I. Jóźwik